استفاده از فناوری تشخیص چهره برای مبارزه با جرم در ژاپن

استفاده از فناوری تشخیص چهره برای مبارزه با جرم در ژاپن

تشخیص‌چهره فناوری است که می‌تواند فرد را از طریق یک تصویر دیجیتال یا یک قاب ویدیویی شناسایی و تایید کند. سیستم تشخیص چهره، صورت شما را بر اساس رنگ پوست، موهای صورت و سایر اطلاعات بیومتریک شناسایی می‌کند. سپس داده‌ها را با پایگاه داده‌ای از چهره‌های ذخیره شده مقایسه کرده و مطابقت می‌دهد.

استفاده از فناوری تشخیص چهره در اجرای قانون

آژانس‌های اجرای قانون در سراسر جهان از آخرین فناوری‌هایی استفاده می‌کنند که به آن‌ها در ردیابی مجرمان کمک می‌کند. آخرین مورد در لیست طولانی فناوری‌های مورد استفاده توسط آن‌ها، سیستم تشخیص چهره است. البته روش‎های دیگری نیز برای تشخیص افراد از یکدیگر و شناسایی آن‌ها وجود دارد. این روش‌ها عبارتند از: انگشت‌نگاری، اسکن عنبیه، تشخیص صدا، دیجیتالی‌سازی رگ‌های کف دست و اندازه‌گیری‌های تشخیصی. ولی تشخیص چهره همچنان معیار کامل بیومتریک است. دلیل این امر، آسان بودن استقرار و گسترش آن است و نیازی به تعامل بدنی توسط کاربر نهایی نیست. پیگیری مجرمان با استفاده از تشخیص چهره سریع‌تر و کارآمدتر است.

فناوری تشخیص چهره در ژاپن

نیروی پلیس ژاپن نیز به لیست طولانی آژانس‌های اجرای قانون در سراسر جهان که از تشخیص چهره استفاده می‌کنند، پیوست. یک سیستم تشخیص چهره می‌تواند عکس‌های افرادی را که قبلا دستگیر شده‌اند با تصاویر به دست آمده از دوربین‌های مداربسته و رسانه‌های اجتماعی مقایسه کند.

پلیس ژاپن از ماه مارس 2020، استفاده از فناوری شناسایی چهره را در سراسر کشور اجباری اعلام کرد. این فناوری، یک روش کارآمدتر و قابل اطمینان‌تر برای یافتن مظنونین جنایی است. منتقدان هشدار می‌دهند که این سیستم می‌تواند کشور را به جامعه نظارتی شدیدی تبدیل کند مگر اینکه تحت مقررات سختگیرانه‌ای اجرا گردد.

در پاسخ به این انتقاد شدید، یک مقام ارشد آژانس پلیس ملی ژاپن این‌گونه پاسخ داد که: “استفاده از این فناوری تشخیص چهره مشکلی به بار نخواهد آورد. ما از این سیستم فقط برای تحقیقات جنایی و در محدوده قانون استفاده می‌کنیم. ما تصاویر صورت‌ها را که غیر مرتبط با موارد است، دور می اندازیم.”

آژانس پلیس ملی ژاپن، از قوانین دقیق وضع شده‌ای که توسط کمیسیون ملی ایمنی عمومی ژاپن به تصویب رسیده، برای رسیدگی و استفاده از این تصاویر استفاده می‌کند. استفاده از چنین تصاویری، درست به همان روشی است که اثر انگشت و شواهد DNA انجام می‌شود.

پایگاه داده پلیس ژاپن، در حال حاضر 10 میلیون تصویر چهره از مظنونان جنایی را در اختیار دارد. برخی از این افراد هنوز دستگیر نشده‌اند.

پیامدهای فناوری تشخیص چهره در حفظ حریم خصوصی

مفاهیم تشخیص‌چهره بسیار گسترده است. این می‌تواند به سازمان‌های اجرای قانون کمک کند تا مظنونان جنایی را ردیابی کنند. اما دولت‌ها می‌توانند از همین فناوری برای نظارت و کنترل بیشتر شهروندان خود استفاده کنند. مثالی از این دست، دولت چین است که برای کنترل مسلمانان ایغور از این فناوری به شدت زیادی استفاده می‌کند. بیش از یک میلیون نفر در اردوگاه‌های بازداشت به سر می‌‌برند و دولت چین برای کنترل و نظم دادن آن‌ها از فناوری‌های نظارتی سختگیرانه‌ای همانند تشخیص چهره بهره می‌برد.

در سال 2013، کدنویس آمریکایی ادوارد اسنودن (Edward Snowden) در مورد چگونگی نقض حریم خصوصی عموم مردم به نام امنیت و نظارت، افشاگری‌های اساسی انجام داد. افشاگری‌های اسنودن نگرانی‌های زیادی راجع به نقض حریم خصوصی عمومی ایجاد کرد، طوری‌که حمایت از حفظ حریم خصوصی بیش از حد افزایش یافت. اکنون مشخص شده که دولت‌ها می‌توانند برای کنترل و نظم در میان شهروندان، تمامی تلاش خود را به کار گیرند.

از آن‌جا که تنها راهی که دولت‌ها می‌توانند از فناوری تشخیص چهره برای ردیابی مجرمان استفاده کنند، نظارت بر همگان است، از این رو نگرانی در مورد نقض حریم خصوصی به بزرگ‌ترین دغدغه در میان ژاپنی‌ها تبدیل شده است. این بزرگترین موضوعی است که طرفداران حریم خصوصی در برابر تشخیص چهره دارند.

بسیاری از آژانس‌های دولتی حتی می‌توانند به نام “امنیت و نظارت عمومی” به وب‌کم کاربران اینترنت دسترسی داشته باشند. در بیشتر اوقات، کاربران حتی از چنین نقض شدیدی در حریم خصوصی خود کوچکترین اطلاعی ندارند. به همین دلیل بسیاری از افراد شروع به پوشاندن وب کم، بی صدا کردن میکروفون‌های خود و استفاده از ابزارهای مختلف حفظ حریم خصوصی مانند VPN یامرورگر Tor کرده‌اند.

سرویس‌های دیگری که تهدیدی برای حفظ حریم خصوصی هستند

حریم خصوصی در عصر اینترنت، یکی از رایج‌ترین موضوعاتی است که امروزه با آن روبرو هستیم. تقریبا همه توانایی ردیابی شما را دارند و می‌توانند اطلاعات شخصیتان را برای خود نگه دارند.

کاربران اینترنت با کمک فناوری تشخیص چهره و دیگر سرویس‌ها و فناوری‌های موجود، ممکن است قربانی نقض داده شوند و داده‌های حساس خود را از دست دهند. یا بدتر از آن، ممکن است اطلاعات آن‌ها در دستانی با اهداف پلید و  مخرب قرار گیرد. اگر به صورت ناشناس، آنلاین باشید، احتمال اینکه قربانی یک نقض داده شوید، تقریباً صفر است. اما ناشناس ماندن در فضای وب، در معنای واقعی کلمه، واقعا غیرممکن است.

خدمات مبتنی بر مکان در حال افزایش است زیرا این روزها تقریبا همه از تلفن‌های هوشمند استفاده می‌کنند. این سرویس‌ها با دسترس داشتن موقعیت مکانی‌تان، اطلاعاتی مانند نزدیک‌ترین رستوران در اطرافتان، اطلاعاتی مربوط به موقعیت داخلی، سرعت، ارتفاع و غیره را در دسترس شما قرار می‌دهند. اما نگرانی درباره حریم خصوصی در مورد اشتراک‌گذاری مکان این است که این سرویس‌ها ممکن است اطلاعات بیشتری نسبت به آن چیزی که نیاز دارند، در مورد کاربران جمع‌آوری کنند.

به لطف فناوری تشخیص چهره و دیگر فناوری‌های موجود، آنلاین بودن در فضای وب، ممکن است معادل داشتن حریم خصوصی صفر باشد. تقریبا 40٪ از کاربران اینترنت در سراسر جهان احساس می‌کنند بر داده‌های خود، هیچ کنترلی ندارند. آژانس‌های تبلیغاتی و سایت‌های رسانه‌های اجتماعی برای ارائه تبلیغات بهتر با شما همکاری می‌کنند که بهای این همکاری، نقض حریم خصوصیتان است. اطلاعات شخصی شما دائما به سایت‌های شخص ثالث تحویل داده می‌شود.

محافظت از حریم خصوصی کاربران

دولت و بازارهای ژاپنی داده‌هایی را درباره افراد جمع‌آوری می‌کنند تا بر اساس نیاز، از آن‌ها استفاده کنند. نوبو کومیا (Nobuo Komiya)، استاد جرم شناسی در دانشگاه ریشو (Rissho) ژاپن، چنین گفته است که: “طبیعی است که پلیس از فناوری‌های پیشرفته مانند فناوری تشخیص چهره استفاده کند. امروزه، بسیاری از دولت‌ها بیشتر نگران کنترل خود بر شهروندان هستند و کمتر به حریم خصوصی آن‌ها اهمیت می‌دهند. آن‌ها اغلب به نام امنیت، از نقض داده‌ها چشم‌پوشی می‌کنند. بنابراین همه باید حریم خصوصی را، خود به دست گیرند.”