یک اتومبیل مسابقه‌ای اصلاح شده تحت عنوان Dallara-15 Indy Lights که توسط MIT Driverless برنامه‌ریزی شده می‌تواند با سرعت حداکثر 120 مایل در ساعت حرکت کند و به زودی به مسابقات Indianapolis Motor Speedway اعزام خواهد شد. Indy Autonomous Challenge اولین مسابقه اتومبیل‌های بدون راننده با سرعت بالا در جهان است. این فرصتی برای خودروی بدون راننده MIT است تا بتواند جایزه 1.5 میلیون دلاری این مسابقات را بدست آورد و در عین حال از رقبای دانشگاهی دیگر در نمادین‌ترین مسابقه اتومبیل‌رانی عبور کرده و خود را به عنوان برترین خودرو بدون راننده معرفی کند.
اما (IAC) Indy Autonomous Challenge پیامدهایی فراتر از اثبات خودروی خودران MIT دارد. از سهامداران این رویداد می‌توان به سباستین ترون، برنده سابق مسابقات DARPA Grand Challenge برای وسایل نقلیه خودمختار، ریلی برنان، مدرس و محقق در مرکز تحقیقات خودروهای خودران دانشگاه استنفورد و یک شریک در Trucks Venture Capital اشاره کرد. میزبانان این رویداد به خوبی می‌دانند که IAC هم مانند مسابقات بزرگ DARPA این پتانسیل را دارد که موج بزرگ و جدیدی از نوآوری را در بخش خصوصی ایجاد کند.
MIT Driverless در سال 2018 به میزبانی مرکز اجرتون در MIT تشکیل شد. این مرکز شامل 50 مهندس بسیار با انگیزه و با استعداد در مجموعه‌ای با مهارت‌های متنوع است. این تیم قصد دارد با ساخت Dallara-15 Indy Lights از مرزهای موجود در زمینه رانندگی مستقل عبور کند. نیک استاتهاس، مهندس ارشد معماری سیستم و دانشجوی تحصیلات تکمیلی مهندسی برق و علوم کامپیوتر (EECS) می‌گوید: “علوم زیادی از جمله یادگیری تقویت تا هوش مصنوعی و نظریه بازی در ساخت خودروهای خودران دخیل هستند. آن‌چه بیش از همه ما را به هیجان می‌آورد ارائه جواب درمورد مشکلات رانندگی خودمختار است. ما به دنبال ارائه راه حل‌های پیشرفته هستیم.”
در آستانه روز بزرگ تیم الگوریتم‌های خود را در هکاتون آزمایش کرده و در یک سری مسابقات قهرمانی به نام RoboRace شرکت کرده است. این مجموعه دارای 12 مسابقه است که بیش از شش رویداد تحت پوشش مستقیم آن برگزار می‌شود. در این مسابقات تیم MIT Driverless با یک وسیله نقلیه برقی زیبا که DEVBot 2.0 لقب دارد شرکت می‌کنند. DEVBot 2.0 که یادآور یک تسلا رودستر است به طور خاص برای کشف رابطه بین انسان و ماشین طراحی شده است.
ماجرا این است که RoboRace دنیای فیزیکی را با دنیای مجازی ملقب به Metaverse ترکیب می‌کند. تیم‌ها باید در حالی که با یک سیستم واقعیت افزوده ارتباط برقرار می‌کنند مسیری را طی کنند که مملو از موانع مجازی می‌باشد و آن‌ها باید جوایز موجود در مسابقه را ذخیره کنند و در عین حال زمان مسابقه را هم مدیریت کنند. یوئیانگ کایلی یینگ، دانشجوی تحصیلات تکمیلی در EECS که در بخش برنامه‌ریزی مسیر در MIT Driverless کار می‌کند می‌گوید: “این مسابقه به گونه‌ای است که می‌توانید تصور کنید مسابقات ماریو کارت در دنیای واقعی انجام می‌شود.”
برای این چالش یینگ و هم تیمی‌های او یک الگوریتم برنامه‌ریزی منحصر به فرد ایجاد کرده‌اند که Spline Racer نامیده می‌شود و تعیین می‌کند چه زمان وسیله نقلیه آن‌ها برای جلوگیری از برخورد با موانع یا جمع‌آوری پاداش باید از مسیر مستقیم خارج شود. یینگ توضیح می‌دهد: “Spline Racer اساساً مسیرها را به صورت کلی محاسبه می‌کند و سپس بهترین مسیر را بر اساس زمان کلی طی کردن مسیر، هزینه کل ناشی از برخورد با موانع و پاداش یا کالاهای موجود در آن مسیر انتخاب می‌کند.”
پروفسور دانیلا روس یکی از مشاوران قابل اعتماد MIT Driver است. روس مدیر آزمایشگاه علوم رایانه‌ای و هوش مصنوعی MIT CSAIL، معاونت بخش تحقیقات هسته‌ای MIT و مدیر مرکز تحقیقاتی مشترک Toyota-CSAIL است که بر پیشرفت تحقیقات هوش مصنوعی و کاربردهای آن در خودروهای هوشمند تمرکز دارد. همچنین سرتاک کارامان از دپارتمان هوانوردی و فضانوردی MIT نیز به عنوان مشاور این تیم فعالیت می‌کند. علاوه بر تحقیقات پیشگام در زمینه نظریه‌های کنترل و رباتیک کارامان یکی از بنیانگذاران Optimus Ride، شرکت پیشرو در زمینه فناوری خودروهای خودران است که در حال توسعه سیستم‌هایی برای محیط‌های دارای حصارهای جغرافیایی است.
کاپیتان تیم خورخه کاستیلو، دانشجوی تحصیلات تکمیلی در دانشگاه می‌گوید: “یکی از مزیت‌های رقابتی تیم ما این است که ما به دلیل حضور در MIT به مجموعه‌ی کاملی از تخصص تحقیقاتی دسترسی داریم که می‌توانیم از آن برای توسعه خودروی خودرانمان استفاده کنیم.” به عنوان مثال ارتباط بین Han در MIT و MIT Driverless را در نظر بگیرید.” استادیار مهندسی برق و علوم کامپیوتری Song Han که در زمینه محاسبات کارآمد، به ویژه الگوریتم‌های ابتکاری و سیستم‌های سخت افزاری مبتنی بر تکنیک فشرده‌سازی عمیق برای یادگیری ماشین فعالیت می‌کند می‌تواند امتیاز دست بالای یک تیم مسابقه مستقل باشد که می‌خواهد الگوریتم‌های خود را سریع‌تر اجرا کند.
دکتر Han یکی از طرفداران پر و پا قرص MIT Driverless است و همواره به آن‌ها کمک کرده و برای آن‌ها بسیار مفید واقع شده است. وی توضیح می‌دهد: “ما فقط می‌توانیم مقدار محدودی محاسبه را بر روی اتومبیل خود انجام دهیم، بنابراین هرچه سریع‌تر بتوانیم الگوریتم‌های خود را اجرا کنیم می‌توانیم قدرت تصمیم‌گیری خودروی خود را افزایش دهیم و این سبب می‌شود تا خودرو بتواند با تصمیم گیری صحیح و سریع و در حالی که ایمنی خود را حفظ می‌کند به سرعت‌های بالاتر دست یابد.”
MIT Driverless را می‌توان به عنوان نقطه‌ی اتصال بین موسسه MIT و صنعت دانست. مأموریت آن‌ها این است که به مرکزی کاربردی در MIT تبدیل شوند و از تحقیقات انجام شده در دانشگاه برای کمک به مهندسان خود برای ایجاد یک مجموعه مهارت گسترده استفاده کنند که در مورد موارد خاص رانندگی خودکار قابل استفاده است.
کاستیلو در این رابطه می‌گوید: “آزمایشگاه‌ها در MIT بر روی حل برخی از پیچیده‌ترین مشکلات جهان کار می‌کنند. ما در MIT Driverless اعتقاد داریم داشتن مکانی که به عنوان زمینه اثبات این تحقیقات عمل کند امری حیاتی است و به آموزش و تربیت مهندسانی ختم می‌شود که با تجسم آینده صنعت و فناوری می‌توانند به سیستم‌های خودمختار و رباتیک کمک کنند.”
رویکرد خودروی بدون راننده MIT در مسابقات اتومبیل‌رانی به صورت عمده به معماری و پردازش داده مربوط می‌شود و این مشکلی است که خودروهای خودران در خیابان‌ها و بزرگراه‌ها با آن روبرو هستند. نیک استاتهاس می‌گوید: “بخش‌های مختلف سازنده این خودرو کاملا یکپارچه هستند. از نظر سیستماتیک ما بر روی سیستم‌های کاملاً مشخصی کار می‌کنیم که شرکای ما در صنعت از آن‌ها استقبال می‌کنند زیرا با توسعه وسایل نقلیه مستقل در دنیای واقعی همسو هستند.”
علاوه بر دستیابی به درخشان‌ترین استعدادهای جوان در جهان، شرکای ما در صنعت می‌توانند ضمن شرکت در مسابقات خودمختار، آگاهی و تبلیغات برند را نیز ارتقا دهند. کاستیلو می‌گوید: “ما با شرکت‌های پیشرو در صنعت پیوندهای محکمی بسته‌ایم. اغلب اوقات اسپانسرهای ما بزرگ‌ترین طرفدار ما هستند. آن‌ها همچنین به ما اعتماد می‌کنند و می‌خواهند مهندسان ما را استخدام کنند زیرا مهندسان ما برای انجام کار در دنیای واقعی بی‌نظیر هستند.”
