می‌توان ادعا کرد که هوش مصنوعی در حال حاضر ابزاری ضروری برای قرن 21 است، از کمک به پزشکان در تشخیص و معالجه بیماران گرفته تا پیشرفت سریع در کشف داروهای جدید، امروز هوش مصنوعی شریک مورد اعتماد ما در بسیاری از زمینه‌ها است. اما اکنون هوش مصنوعی به حوزه عشق و روابط منحصراً انسانی راه یافته است. با وجود سیستم‌های هوش مصنوعی فوق پیشرفته، در دهه‌های آینده ممکن است تا یک آواتار شخصی که عنوان همسر را دارد کاملا معمول باشد.
این موضوع در فیلم او (her) که در در سال 2014 ساخته شده مورد بررسی قرار گرفت. این فیلم داستانی را روایت می‌کند که در آن نویسنده‌ای که در لس‌آنجلس زندگی می‌کند به سیستم‌هوش مصنوعی خود علاقه‌مند می‌شود. این فیلم علمی تخیلی حتی برای به تصویر کشیدن یک داستان عاشقانه کاملاً غیرمتعارف برنده جایزه اسکار شد. در واقع ما در حال حاضر به نوعی حرکت در این جاده شروع کرده‌ایم.
حفاری در روان انسان
ارزش اپلیکیشن‌ها و برنامه‌های دوستیابی و برقراری ارتباط آنلاین در آمریکا بیش از 4 میلیارد دلار است و بازیگران قدری نیز در این بازار فعالیت می‌کنند. تمامی این مجموعه‌ها مقدار انبوهی از داده‌های شخصی را جمع‌آوری کرده‌اند که هوش مصنوعی با تجزیه و تحلیل آنها می‌تواند برای پیش‌بینی و نحوه انتخاب شریک زندگی افراد اقدام کند. هوش مصنوعی در این صنعت به طور عمده پذیرفته شده است. به عنوان مثال Match یک چت‌بات هوش مصنوعی برای گپ به نام لارا دارد که پیشنهادات خود را بر اساس 50 عامل شخصی ارائه می‌دهد و افراد را در فرآیند همسربابی راهنمایی می‌کند.
شان راد، بنیانگذار و مدیر عامل شرکت Tinder تعریفی از ساده بودن هوش مصنوعی ارائه می‌کند، وی معتقد است هوش مصنوعی یک فیلتر است که بر اساس آنچه راجع به یک شخص و علایق آن می‌داند به وی خدمات و پیشنهاداتی خاص ارائه می‌دهد. وب‌سایت همسریابی eHarmony از هوش مصنوعی استفاده کرده و به وسیله آن چت افراد را تجزیه و تحلیل می‌کند و بر اساس همین تجزیه و تحلیل‌ها پیشنهاداتی در مورد آینده افراد برایشان ارسال می‌کند. Happn از هوش مصنوعی برای رتبه‌بندی پروفایل افراد و نمایش مواردی که پیش‌بینی می‌کند کاربران ترجیح می‌دهند ببینند استفاده می‌کند.
هوش مصنوعی Loveflutter پیشنهادات خود را بر اساس اطلاعاتی که از هر دو طرف دارد حدس می‌زند تا بتوانند رابطه را پیش ببرد، مثلاً رستورانی که هر دو طرف دوست دارند از آن دیدن کنند را پیشنهاد می‌کند و Badoo از تشخیص چهره برای پیشنهاد شریکی استفاده می‌کند که ممکن است شبیه به یک مدل معروف مورد پسند یک کاربر باشد. سیستم عامل‌های دوست یابی از هوش مصنوعی برای تجزیه و تحلیل دقیق جزئیات استفاده می‌کنند و با استفاده از نتایج این تجزیه و تحلیل‌ها، آنها می‌توانند تعداد زیادی از موارد منطبق با علایق یک کاربر را شناسایی و پیشنهاد کنند.
آنها همچنین می‌توانند پست‌های عمومی یک شخص را در رسانه‌های اجتماعی مانند فیس‌بوک، توییتر و اینستاگرام بررسی کنند تا نگرش و علایق او را درک کنند. این می‌تواند مشکل عدم صداقت و تعصب افراد در پاسخگویی به پرسش‌نامه‌های همسریابی را حل کند. تحقیقات نشان داده عدم ارائه گزارش صحیح در ویژگی‌های شخصی دلیل اصلی موفقیت آمیز نبودن قرارهای آنلاین است.
داده‌های خود را در گاوصندوق قرار دهید!
با تولید اطلاعات بیشتر کاربر در اینترنت به ویژه در شبکه های اجتماعی، هوش مصنوعی قادر به شناسایی دقیق تر وی خواهد بود. شرکت‌های بزرگی مانند Match.com در این زمینه از موقعیت خوبی برخوردارند زیرا از قبل به مجموعه بزرگی از داده دسترسی دارند.
معمولا و در مواردی که هوش مصنوعی در سیستمی وجود دارد و از آن استفاده می‌شود، همراه برادر خود در فناوری، یعنی واقعیت مجازی (VR) خواهد بود. با تکامل و پیشرفت همزمان این دو، احتمالاً به زودی نسخه‌هایی از واقعیت مجازی (VR) را می‌بینیم که در آن کاربران می‌توانند در محیط‌های شبیه سازی شده تمرین کنند تا از لغزش در دیدار‌های واقعی جلوگیری کنند.
با وجود اطلاعات کافی از علایق یک کاربر، در آینده‌ای نزدیک هوش مصنوعی می‌تواند یک شریک کاملاً سفارشی برای شما در واقعیت مجازی ایجاد کند. احتمالا گام بعدی تجربه یک آواتار کاملا شخصی سازی شده به عنوان یک موجود فیزیکی است. این آواتار می‌تواند در یک سیستم عامل مانند اندروید زندگی کند و به یک دوست تعاملی و یک شریک جنسی تبدیل شود. این آواتارهای پیشرفته هنوز وجود ندارند، اما روزی از همین روزها و البته خیلی زود ممکن است ایجاد شوند. طرفداران ربات‌ها معتقدند این فناوری به رفع نیازهای مربوط به صمیمیت بیشتر در جامعه به ویژه برای افراد مسن، افراد بیوه و افراد معلول کمک می‌کند.
استفاده از فناوری، راهی برای نجات یا ایجاد مشکل؟
یکی دیگر از پیامدهای مشکل‌ساز این فناوری ممکن است افزایش تعداد افرادی باشد که تعامل با ربات را جایگزین تعامل واقعی انسانی می‌کنند. در ژاپن این پدیده که hikikomori نامیده می‌شود کاملاً مشهود است.
ژاپن طی دهه‌ها کاهش شدید نرخ زاد و ولد را تجربه کرده است. موسسه ملی تحقیقات جمعیت و امنیت اجتماعی این کشور پیش‌بینی می‌کند که جمعیت تا سال 2065 از 127 میلیون نفر به حدود 88 میلیون نفر کاهش یابد.
دولت ژاپن که نگران کاهش نرخ زاد و ولد بود ماه گذشته اعلام کرد دو میلیارد ین (25000،000 دلار) برای یک سیستم همسریابی مبتنی بر هوش مصنوعی سرمایه‌گذاری خواهد کرد.
هوش مصنوعی یک تسهیل‌کننده است و نه یک جایگزین
بحث در مورد عشق دیجیتال و رباتیک بسیار قطبی است، دقیقاً مانند بیشتر بحث‌های مهم در تاریخ فناوری، معمولاً توافق خیلی سخت حاصل می شود. اما در این مورد به نظر می‌رسد این فناوری سریعتر از آنچه تصور می‌شود در حال پیشرفت است.
اما در نهایت باید به خاطر بیاوریم که بشر همواره در این هزاره از فناوری‌های جدید استفاده کرده است. همانطور که یاد گرفتیم چگونه از آتش بدون آتش زدن شهرها استفاده کنیم، باید خطرات و مزایای فناوری‌های نوین را هم بیاموزیم و بپذیریم.
