با پیشرفت هوش مصنوعی و علم رباتیک و ادغام این دو با یکدیگر دنیای جالبی به وجود آمده است. قابلیت‌های مختلفی که این ربات‌های هوشمند از خود نشان داده‌اند با اینکه زندگی انسان‌ها را راحت‌تر کرده است، باعث ایجاد مسائل مختلفی نیز شده است. در این مقاله برخی از این مسائل را بررسی می‌کنیم.
ربات ها در دوران کرونا
از آنجا که به دلیل بیماری همه گیر کوید_19 لازم است مردم فاصله اجتماعی را از یکدیگر حفظ کنند، ربات‌ها برای پر کردن نقش های اساسی مانند کارکنان بهداشتی در انبارها و بیمارستان ها، حمل نمونه‌های آزمایشی به آزمایشگاه‌ها و به عنوان دستیارهای پزشکی از راه دور وارد عمل می شوند.
شواهد نشان می‌دهد که این روزها، به دلیل وجود کرونا بیشتر افراد ترجیح می‌دهند که با ربات‌ها در تعامل باشند و ترجیح می‌دهند غذای خود را از یک ربات تحویل بگیرند. سوار تاکسی‌های خود ران شوند. تا بدین وسیله خطر ابتلا به ویروس کاهش یابد.
جامعه سازگار با ربات‌ها
از آنجا که ماشین‌های مستقل و هوشمندتر به عرصه عمومی راه پیدا کرده‌اند، مهندسانی مانند جولی شاه و لورا میجر از طراحان می خواهند که نه تنها در مورد سازگاری ربات‌ها با جامعه، بلکه در مورد چگونگی تغییر جامعه برای استقرار این ربات‌های “کارگر” جدید ، تجدید نظر کنند. جولی شاه دانشیار هوانورد و فضانوردی در MIT و رئیس دانشیاری مسئولیت‌های اجتماعی و اخلاقی محاسبات در کالج محاسبات شوارتزمن MIT است. وی یک سرمایه گذار در حوزه اتومبیل‌رانی است که شرکت‌های خودروسازی هیوندا و Aptiv را حمایت مالی می‌کند. آنها با هم كتاب جديدي را با عنوان “آنچه از ربات‌ها انتظار مي رود: آينده همكاري انسان و ربات” نوشتند كه در اين ماه توسط Basic Books منتشر شده است.
ربات‌های آینده دیگر برای ما کار نمی‌کنند، بلکه با ما کار می‌کنند.
ربات‌ها به ندرت مانند ابزاری خواهند بود که برای انجام کارهای خاص در محیط های کنترل شده برنامه ریزی شده فعالیت می‌کنند. کارهای کارخانه و Roombas داخلی را به عهده دارند. بیشتر شبیه شرکایی هستند که در دنیای واقعی پیچیده تر و آشفته تر با دیگران تعامل و کار می کنند. به این ترتیب، این دو محقق بر این باور هستند که ربات‌ها و انسان‌ها باید دارای درک متقابل باشند.
جولی شاه می گوید: “بخشی از کار ما در مورد طراحی سیستم‌های رباتیک است. باید این سیستم‌ها طوری طراحی شوند که با انتظارات و درک افراد منطبق باشند. اما بیشتر آنها در کار خود به دنبال این هستند که چگونه نحوه زندگی انسان را از مسیرهای عابر پیاده گرفته تا هنجارهای اجتماعی تغیر دهند، بگونه‌ای که ربات‌ها بتوانند موثرتر در دنیای ما زندگی کنند”.
شناختن انسان‌ها
وقتی ربات‌ها به طور فزاینده ای وارد فضاهای عمومی می شوند، اگر درک بهتری از رفتارهای انسانی و اجتماعی داشته باشند، ممکن است با خیال راحت تر فعالیت کنند. یک ربات تحویل بسته را در یک پیاده رو شلوغ در نظر بگیرید: ممکن است این ربات طوری برنامه ریزی شده باشد که بتواند از موانع موجود در مسیر خود عبور کند.
اما اگر این ربات هنگام حمل یک فنجان قهوه روی یک چرخ دستی باشد، به مانع برسد، چه اتفاقی می‌افتد؟ یک رهگذر انسانی نشانه‌های اجتماعی را می خواند و شاید به آن طرف قدم بگذارد تا اجازه دهد چرخ دستی حرکت. آیا یک ربات می تواند همان سیگنال‌های ظریف را بدست آورد تا متناسب با آن مسیر را تغییر دهد؟ شاه معتقد است پاسخ مثبت است. وی به عنوان رئیس گروه رباتیک تعاملی در MIT، در حال توسعه ابزاری برای کمک به ربات‌ها برای درک و پیش بینی رفتار انسان است مانند مکان حرکت افراد، کارهایی که انجام می‌دهند و تعامل با آنها در فضاهای فیزیکی.
وی این ابزارها را در ربات‌هایی پیاده سازی کرده است که می‌توانند انسان‌ها را در محیط‌هایی مانند کارخانه و بخش بیمارستان بشناسند و با آنها همکاری کنند. او امیدوار است که ربات‌هایی که برای خواندن نشانه‌های اجتماعی آموزش دیده‌اند، با خیال راحت تری در فضاهای عمومی بدون ساختار بیشتر مستقر شوند. در همین حین، این ماژول به ساخت ربات‌ها و به طور خاص اتومبیل های خودران کمک کرده است که در دنیای واقعی و با اطمینان بیشتری کار کنند. فراتر از محیط های کنترل شده و محصوری که امروزه اکثر اتومبیل‌های بدون راننده در آنها کار می کنند، قابلیت‌های خود را اجرا کنند.
حدود یک سال پیش ، این دو محقق برای اولین بار، در یک کنفرانس رباتیک حضور یافتند. مایور یادآوری می کند: “ما در حالت موازی در صنعت و دانشگاه کار می کردیم و هر یک سعی در درک نیاز به ماشین‌ها و روبات‌ها داشتیم”.
شهر سایبورگ
مهندسان روش هایی را توصیف کرده‌اند که روبات‌ها و سیستم های خودکار می توانند انسان‌ها را درک کرده و با آنها کار کنند. اما همچنین روش هایی که در آن محیط و زیرساخت‌های ما می توانند برای جای دادن روبات‌ها تغییر کنند را نیز مطرح کردند.
شهر دوستانه سایبورگ، مهندسی شده برای مدیریت و هدایت ربات‌ها، می‌تواند از سناریوهایی مانند آن‌هایی که در سال 2017 در سانفرانسیسکو اجرا شد، استفاده کند. ساکنان آن شهر شاهد رشد قابل توجهی در ربات‌های تحویل دهنده مرسوله‌ها بودند که توسط استارت آپ های فناوری محلی به کار گرفته شده‌اند.
این روبات‌ها باعث ایجاد ازدحام در پیاده روهای شهر شدند. برای سالمندان معلول خطری غیرمنتظره بودند. در نهایت قانونگذاران مقررات سختگیرانه ای راجع به تعداد ربات‌های تحویل دهنده مرسوله مجاز در شهر تصویب کردند که این اقدامی باعث بهبود ایمنی شد.
در آینده، ربات‌های بسیاری در سطح شهر در حال حرکت خواهند بود. پس بهتر است که برای جلوگیری از تصادفات بین ربات‌ها و انسان‌ها، خطوط اختصاصی ربات‌ها در شهر ایجاد شود.
باید ربات‌ها مانند هواپیماها قدرت مسیریابی داشته باشند
در سال 1965 ، آژانس هواپیمایی فدرال، در واکنش به سقوط فاجعه بار بین دو هواپیما که از طریق ابر بر فراز Grand Canyon پرواز می کردند، ایجاد شد. قبل از آن سانحه، هواپیماها عملاً آزاد بودند که در هر مکانی که بخواهند پرواز کنند. FAA سازماندهی هواپیماها در آسمان را از طریق نوآوری‌هایی مانند سیستم جلوگیری از برخورد ترافیک یا TCAS، سیستمی كه امروزه در بیشتر هواپیماها استفاده می‌شود و هواپیماهای مجهز به ترانسپوندر جهانی را تشخیص می دهد.
TCAS به خلبان هواپیماهای مجاور هشدار می دهد و به طور خودکار مسیری را مستقل از کنترل زمینی برای طی کردن هواپیما ترسیم می‌کند تا از برخورد هواپیماها جلوگیری کند. پژوهشگران می گویند که ربات‌ها در فضاهای عمومی می توانند با نوعی حسگر جهانی طراحی شوند که آنها را قادر به دیدن و برقراری ارتباط با یکدیگر، صرف نظر از بستر نرم افزاری یا سازنده آنها، کند.
به این ترتیب، اگر ربات ها، ربات‌های دیگر را در اطراف خود حس کنند، ممکن است از بعضی مناطق دور باشند و از حوادث احتمالی و ازدحام جلوگیری کنند. شاه می گوید: “همچنین برخی از افراد می‌توانند فرستنده‌هایی داشته باشند که به مسیریابی بهتر ربات‌ها کمک کند. مثلا نگهبانان یا پلیس‌های سر چهارراه ها می‌توانند در باتوم‌های خود فرستنده‌ای داشته باشند تا به ربات‌ها فرمان توقف دهند، تا کودکان از خیابان عبور کنند”.
چه آمادگی داشته باشیم یا نه، این اتفاق می‌افتد!
ربات‌ها به پیاده روها ، فروشگاه‌های مواد غذایی و خانه‌های ما می آیند. همانطور که گفته شد آماده شدن برای این موارد جدید جدید در جامعه تغییرات عمده از نظر فناوری و زیرساخت‌ها در بر دارد. ربات‌ها دیگر دوشادوش انسان‌ها در همه زمینه‌ها فعالیت خواهند کرد. روزی خواهد رسید که دیگر تصور انجام امور روزانه بدون ربات‌ها غیر ممکن است.
